Wat is dit snel gegaan. Een heel jaar WelBewusteKids alweer. 2020 was een bijzonder jaar waarin ik mede door het vele thuis zitten, uitdagingen zocht. Het was tijd voor meer.. tijd voor wat anders! Zolang ik het mij kan herinneren wil ik eigen baas zijn. Jammer genoeg zijn de dagelijkse bezigheden alleen al een hele opgave door mijn gezondheidsproblemen. Ondanks dagelijkse struggles door mijn spierziekte, kan ik met trots zeggen dat WelBewusteKids mij hoop geeft op een ‘normale’ toekomst.
Zenuwen
Dat is wat ik voelde toen ik de eerste officiële post van WelBewusteKids publiceerde op Instagram. Wat als niemand het zou ‘liken’? Komt de boodschap die ik over wil brengen wel binnen? Ben ik wel ‘echt’/ authentiek genoeg?
Van alles ging er door mijn hoofd op dat moment. Lichamelijk begon ik een lichtelijke hoofdpijn te ontwikkelen door de stress. En daar was de eerste like.. en ja, ook de eerste volger.
Of het mij uitmaakte dat het mijn zus was? Nee natuurlijk niet! Ik had iemand bereikt en mijn doel was nog veel meer mensen te gaan bereiken.
Volle gas vooruit!
Elke dag posten. Ja, dat is wat nodig is om in 1 keer veel volgers te krijgen. En veel volgers betekend meer bereik. Meer bereik betekend een grotere kans op het draaien van mijn pilot projecten. Ik heb het minimaal een half jaar volgehouden. Elke dag content plaatsen. Eerst op Instagram en Facebook maar later alleen op Insta.
De groei die ik had verwachtte bleef uit. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat het niet zo erg was en het nog zou komen. Maar ondertussen probeerde ik de teleurstelling te verbergen. Want ja, positief blijven doet wonderen als ik de influencers/ Instagram strategen waarvan ik video’s bekeek mocht geloven. Ineens was ik er klaar mee. Zal ik stoppen dacht ik nog?
Het werd me allemaal teveel
Toen ik het voor me zag was het allemaal zo mooi. Ik ging doen waarvoor ik op deze wereld was gezet! Adviseren, begeleiden, praten over ervaringen, gevoelens, de wereld.. met mensen samenwerken. Het liep alleen niet zoals gepland. Afwijzing na afwijzing zorgde voor nog meer teleurstelling. Zoveel dat ik geen graantje inspiratie kon opbrengen om content te bedenken.
Dit zorgde weer voor stress en lichtelijke paniek. Zonder content geen nieuwe volgers, geen nieuwe volgers dus ook minder bereik etcetera etcetera.. Het werd me allemaal te veel en het leek erop dat ik een heel jaar WelBewusteKids niet zou redden. Ondanks dat ik lichamelijk en mentaal mezelf kapot aan het maken was door content te pushen, wilde ik niet opgeven.
Mijn netwerk heeft mij gered
Gelukkig ben ik een prater en sprak ik met verschillende mensen binnen mijn netwerk over waar ik tegenaan liep. Sommige lieten mij gewoon lekker uitrazen en vroegen wat zij voor mij konden betekenen. Anderen zorgde voor intrinsieke motivatie door hun eigen inspiratievolle verhalen te delen. Al met al heeft mijn netwerk mij gered. Zij pushte mij door te gaan toen ik wou stoppen.
Zij zorgde voor connecties wanneer ik vast zat. Dit heeft er zelfs toe geleid dat ik binnen het eerste jaar van WelBewusteKids mijn eerste officiële pilot project heb kunnen draaien. Dat neemt niemand mij meer af. Het was geweldig om na al die jaren van ziek zijn en niet weten of ik nog iets zou kunnen bijdragen, weten dat er hoop is.
Dit was een mooi maar zwaar jaar. Ik heb me in jaren lichamelijk niet zo slecht gevoeld. Maar ben ook in jaren niet zo trots op mezelf geweest. De mensen om mij heen steunen mij ongelofelijk goed en ben daar dankbaar voor. Doordat zij er zijn durf ik positief te kijken naar de toekomst. Jarenlang wist ik niet of ik überhaupt hoop zou moeten koesteren om als pedagoog in het veld bezig te zijn. Nu geloof ik dat dit langzaam maar zeker gaat lukken. Een heel jaar WelBewusteKids is nog maar het begin.